Edebiyat bir hissin, niyetin, fikrin ortaya konulması ve yazıya dökülmesidir. Edebiyat sanatın yedi kolundan birini teşkil ediyor. Bunun için kitapseverler için edebiyat başka bir değer kazanıyor.
Çünkü edebiyat mutluluktur ve vazgeçilmesi neredeyse imkansızdır. Bir kez tad alındı mı daha bırakılmaz. Tarihten günümüze kadar edebiyat daima bir bağlantı aracı ve his transferi olmuştur.
Bazı niyetleri kelamlı olarak söylemek istemedğimizde bunu yazıya döker ve karşımızdakine naklederiz. Edebiyat’ın maksadı estetik ve hoşluktur. Edebiyatı edebiyat yapan iki temel özellik vardır.
Dil ve üslup-estetik güzellik
Bu özellikleren biri Dil-üslup başkası ise Estetik-güzellik. Bu özelliklerin ikisi de okuyucuya ve muharrire nazaran değişkendir.
Edebiyat his ve fikirlerimizi karşımızdakine anlatabilmek için bir araç niteliğindedir.
Edebiyatta içerikten çok o içeriğin nasıl lisana getirildiği değerlidir. Edebiyat sanatçıyı, bilimi ve yapıtı içinde yaşadığı devri ve tipi içindeki yerini inceler.
Bir toplumsal bilim olarak edebiyat
Edebi yapıtın incelenmesi açısından, bir toplumsal bilimdir. Öbür toplumsal bilimleriyle daima irtibat ve etkileşim içindedir.
Edebiyatın öbür toplumsal bilimlerden farkı: yaratıcı olması, öznel olması ve kurmaca olmasıdır. Edebiyat tarihinin oluşturulması açısından, edebiyat bilimi kıymetlidir.
Bir insan yapıtı olarak yazı
Edebi eser, insan yapıtıdır, orjinaldir, özgündür, tektir, kişiseldir. Yarara bağımlı değildir; lakin ondan bir grup yararlı bilgiler elde edilebilir. Toplumda yaşanan olayları ve durumları yansıtması bakımından bir ayna vazifesi görür.
Kurmaca olarak edebiyat
Edebi eser kurmacadır. Kurmaca , sanatkarın dış dünyadan aldığı malzemeyi, kendi anlayışı, dünya görüşü ekseninde tekrar bir kurguyla ortaya koyduğu sonuçtur. Sanatçı her ne kadar gerçeği anlatırsa anlatsın o eser bir kumacadır. Bu manada edebi eser bir ayna vazifesi görür.